We ontmoeten elkaar bij de prachtige oude abdij van Kortenberg, een plek waarvan Guido de geschiedenis door en door kent. Maar vandaag draait het om zijn eigen verhaal. Guido streek neer in Wezembeek toen hij amper 2 jaar oud was, in 1951. Zijn ouders, allebei afkomstig van het Oost-Vlaamse Wieze, bouwden toen een huis in de Gergelstraat. Het gezin verhuisde naar Wezembeek-Oppem omdat Guido’s vader een baan had gevonden in Brussel. Zijn moeder zorgde voor het huishouden, zoals dat toen de gewoonte was. ‘Dat ze naar Wezembeek-Oppem kwamen, is eerder toeval’, vertelt Guido. ‘Ze hadden een oom die gronden bezat in de gemeente en die er één aan mijn ouders verkocht voor een schappelijke prijs.’

Guido ging naar de lokale gemeenteschool en sloot zich een paar jaar later aan bij de Chiro Wezembeek. Toen die ophield te bestaan, ging hij bij de scouts. ‘Daar ben ik mijn hele jeugd lang actief bij geweest. Ik ben zelfs bij de leiding geweest’, zegt Guido. Hij herinnert zich vooral een episode waarbij hij op de vingers getikt werd door zijn oversten bij de scouts. ‘De scouts waren in die tijd nog door en door katholiek en als we op kamp gingen, moesten we naar de mis. Ook als we op fietskamp waren. We vonden het een heel gedoe om naar de mis te gaan, en dus hebben we gestemd. De meerderheid besloot om de zondagse plicht stilletjes over te slaan, maar daar heb ikachteraf toch een ernstige opmerking over gekregen.’

Goede resultaten, af en toe kattenkwaad

Guido’s moeder had hoge verwachtingen van haar oudste zoon en dus ging hij naar het Sint-Jan-Berchmanscollege. Ondanks de strenge reputatie die de school met zich meedraagt, heeft Guido erg veel goede herinneringen aan zijn middelbareschooltijd. Hij haalde uitstekende cijfers en was steevast bij de besten van de klas. Toch was hij ook niet vies van wat kattenkwaad. Zestig jaar later levert dat sappige anekdotes op, en gaan de ogen van de zeventiger glinsteren als hij erover spreekt: ‘Ik was de tekenaar van de klas. Mijn specialiteit: karikaturen van de leerkrachten, die we dan achter in de klas ophingen. Of anders stopten we kauwgom in het sleutelgat, of haalden we een andere kwajongensstreek uit. Aan inspiratie ontbrak het ons nooit. En dat creëert een band: we hebben nu nog altijd contact, en we doen nog regelmatig dingen samen met een 15-tal klasgenoten.’

Na zijn middelbareschooltijd ging Guido geneeskunde studeren. De afspraak met zijn ouders was dat hij het eerste jaar thuis zou blijven wonen, maar als hij goede punten haalde, mocht hij daarna op kot. ‘Dat bleek een goede motivatie te zijn, want ik slaagde met onderscheiding. Mijn vader en ik hebben wel even moeten onderhandelen met mijn moeder, maar uiteindelijk trok ik dus naar Leuven.’ Ook zijn vriendinnetje Hilde studeerde daar. Ze kenden elkaar al van de jeugdclub in Wezembeek en zijn inmiddels al vijftig jaar getrouwd.

Zware jaren in Algerije

Na zijn studie trok Guido naar Algerije, waar hij twee jaar als huisartsontwikkelingswerker werkte. ‘Ik heb daar veel miserie gezien, vooral door ondervoeding bij kinderen’, vertelt hij. ‘Er was veel kindersterfte en een schrijnend tekort aan artsen. Het was een boeiende, maar zware tijd.’ Toen hij terugkeerde naar België, vestigde hij zich met Hilde in Meerbeek, een deelgemeente van Kortenberg. ‘De buren zullen raar opgekeken hebben toen ik hier introk met mijn Arabische nummerplaat op de auto’, lacht Guido.

Een aantal kortdurende vervangingen en een doctoraat later begon Guido te werken bij IDEWE, een externe dienst voor preventie en bescherming op het werk. ‘Ik heb hen zelf opgebeld om te vragen of ze geen job hadden voor mij. Mijn eerste keus was de KU Leuven, maar die waren toen nog niet geïnteresseerd in epidemiologie. En IDEWE had gelukkig iemand nodig om de immense hoeveelheid data die ze verzamelden tot begrijpbare gegevens te verwerken.’ Guido specialiseerde zich verder in epidemiologie en arbeidsgeneeskunde en klom op tot directeur onderzoek en ontwikkeling. Daarnaast gaf hij deeltijds les aan de Katholieke Universiteit Leuven. ‘Ik heb het altijd leuk gevonden om mijn kennis over te dragen. Ik gaf onder meer medische statistiek aan studenten verpleegkunde, en ik merkte goed dat dat niet hun favoriete vak was. Maar vaak zie je dan toch dat ze aan het einde van de les mee zijn met het verhaal. Daar haal ik voldoening uit.’ Guido bleef deze twee banen halftijds combineren tot hij in 2012 als emeritus met pensioen ging.

Bijpraten in de Kam

Guido en Hilde hebben twee zonen en drie kleinkinderen. ‘Thomas, onze oudste, woont nog in Kortenberg. Onze jongste zoon Erik is wat minder honkvast. Hij woont sinds een paar jaar in Montpellier, na een 10-jarige omweg in Singapore’, vertelt Guido trots.

Guido keert nog regelmatig terug naar Wezembeek-Oppem. ‘Het is altijd fijn om terug te komen naar de gemeente waar ik zo’n goede jeugd heb gehad, ook al is Wezembeek erg veranderd. Ik ga graag naar optredens of theatervoorstellingen in de Kam. Daar ontmoet ik altijd wel iemand die ik ken, en dan praten we bij. Al moet je met het Kambier Tripel wel voorzichtig zijn!’

Tekst: Maarten Croes
Foto: © Tine De Wilde
Uit: uitgekamd september 2024