Daisy Cleymans gaat in september met pensioen

Hoe zou jij jezelf in een paar woorden omschrijven?
Daisy Cleymans: ‘Mijzelf in de kijker plaatsen, doe ik eigenlijk niet zo graag. Mocht je aan anderen vragen welke woorden zij met mij associëren, dan vermoed ik dat je vaak de woorden ‘vriendelijk’ en ‘behulpzaam’ zult horen. Ik hou ervan om mensen te helpen. In mijn job als onthaalmedewerker was daar gelukkig voldoende ruimte voor.’ ‘Ik heb trouwens niet alleen voor GC de Kam gewerkt.
In een ver verleden was ik ook een van de medewerkers van GC de Lijsterbes en GC de Bosuil. Mijn hele loopbaan speelt zich dus af in de gemeenschapscentra van ‘de Rand’.’

Hoe heb jij jouw job doorheen de jaren zien evolueren?
‘Vroeger hadden wij meer contact met de mensen. Door de digitalisering van een heel aantal zaken, zoals de ticketverkoop, zijn die contacten sterk verminderd. Ik moet toegeven dat een heel aantal processen nu efficiënter verlopen, maar tegelijkertijd stel ik een gemis vast. In de beginjaren hielpen wij zelfs met de opbouw van een podium. Vandaag is dat niet meer denkbaar. Er komt veel meer technische kennis en specialisatie bij een optreden kijken. Ook artiesten zijn veeleisender geworden.’

Wat vond jij je meest memorabele momenten bij GC de Kam?
‘De vieringen van ons vijf-, tien- en dertigjarige bestaan vond ik telkens bijzondere ervaringen. Ik heb ook erg genoten van sommige optredens die hier plaatsvonden. Zoals die van Steve Harley, Tom Robinson, The Five Blind Boys, Barbara Dex en Guido Belcanto. Dat waren momenten om nooit te vergeten.’

Wat gaf jou het meest voldoening in je job? ‘Ik hou van menselijk contact. Maar ook de verhuur van onze faciliteiten vond ik fijn om te doen. Vroeger werden al de reservaties nog in een groot boek bijgehouden. Vandaag werken wij met Salesforce. Een software die een helder overzicht biedt en waarin je onnauwkeurigheden kunt deleten. Op zich is dat een voordeel.’ (lacht)

Welke aspecten in je job nam jij erbij, maar vond je minder leuk?
‘Alles wat met boekhouding of met tellen van geld te maken heeft, is niet aan mij besteed. Maar je kunt er niet omheen: de kassa en de boekhouding moeten kloppen.’

Door jouw werk kwam jij met veel mensen in contact. In welke mate heeft dat jouw kijk op de wereld mee gevormd?
'Mijn job heeft ongetwijfeld mijn blik op de wereld verruimd. Het internationale karakter van onze gemeente maakt dat je met mensen van allerlei achtergronden in aanraking komt. Daardoor ben ik gaan beseffen dat het helemaal niet zo evident is om je weg in een ander land te vinden en je er te integreren. Twintig jaar lang hebben mijn echtgenoot en ik het café van GC de Kam gerund. Daar zagen wij hoeveel mensen zich voor het lokale verenigingsleven inzetten. Maar ook hoe mensen, bij een pint of een ander drankje, elkaar weten te vinden. Van welk land of welke regio zij ook afkomstig zijn. Jammer genoeg is het verenigingsleven niet meer wat het ooit geweest is. Om een of andere reden spreekt het de jongere generatie minder aan.’

Wie beschouw jij als een sleutelfiguur in jouw leven?
'De jaren dat wij hier als conciërge aan het gebouw van GC de Kam verbonden waren, hebben wij een bijzonder hechte band met onze buurvrouw opgebouwd. Van meet af aan heeft zij ons verwelkomd. Het klikte niet alleen tussen haar en mij, maar ook tussen onze kinderen en echtgenoten. Hoewel wij hier nu niet meer wonen, hebben wij nog steeds een heel goed contact. Onze vriendschap blijft. Haar ouders waren trouwens de eigenaars van de oorspronkelijke hoeve en boerderij de Kam.’

Hoe kijk jij naar ouder worden?
‘Soms heb ik het er moeilijk mee. Zeker als ik zie hoe mijn moeder wat begint te sukkelen met haar gezondheid. Zij woont nu in een woonzorgcentrum. En dat kun je niet meteen een prettig vooruitzicht noemen. Toch wil ik positief naar de toekomst blijven kijken. Mijn echtgenoot helpt me daarbij. Hij is een rasechte optimist. Als ik met iets zit, heeft hij meestal de juiste woorden klaar om de zaken op een andere manier te bekijken. Met hem kun je gewoonweg niet bij de pakken blijven zitten.’ (lacht)

Hebben jullie plannen als jij met pensioen bent?

'Mijn man is al sinds 2020 met pensioen. Ik denk niet dat wij anders gaan leven nu ik binnenkort met pensioen ben. Wij houden van het leven dat we nu leiden en zullen tevreden zijn als we dat samen kunnen voortzetten. We zijn ondertussen 42 jaar getrouwd en houden er nog steeds van om gewoon samen te zijn. En samen met onze kinderen van de kleine dingen van het leven te genieten.’

Welke kleine dingen geven jullie grote gelukjes?

'Meestal zoeken wij het niet al te ver. Wij wandelen graag. Onze regio heeft zo veel mooie wandelparcours. Vaak vertrekken we vanuit WezembeekOppem naar het park van Tervuren. Daar samen een koffietje drinken vinden wij heerlijk. Vrijdagavond is onze aperitiefavond. Dan laten wij de werkweek achter ons en zetten wij samen, met een drankje, het weekend in.’ ‘Onlangs zijn wij naar de nieuwe zaalshow van Arnout Van den Bossche gaan kijken. Wij hebben heerlijk gelachen. Humor kruidt ons leven. Voor mijn man is dat nog meer dan voor mij van toepassing. Hij ziet heel snel de humor van dingen in.’

Wat ga jij het meest missen als je op pensioen bent?
‘De vele bezoekers die hier al die jaren gepasseerd zijn en mijn collega’s. Maar ik ben ervan overtuigd dat wij elkaar zullen blijven tegenkomen. Ik ben van plan om naar muziekoptredens in de GC de Kam te blijven komen. En af en toe iets in café de Kam te komen drinken.’

Wat is jouw levensmotto?

'Leef, alsof het je laatste dag is. Het is de titel van een nummer van André Hazes. Het is perfect van toepassing op ons. Wij leven van dag tot dag. Wij kijken niet te ver vooruit. En we proberen zo veel mogelijk te genieten van wat het leven ons elke dag aanreikt. Volgens mij is dat de sleutel tot geluk.’

Tekst: Nathalie Dirix
Foto: Tine De Wilde
Uit: uitgekamd juni 2024